Μανιάκης, Γεώργιος

(11ος αι. μ.Χ.). Βυζαντινός στρατηγός. Έδρασε την περίοδο της παρακμής της Μακεδονικής δυναστείας, θεωρούμενος ως ένας από τους τελευταίους σημαντικούς στρατιωτικούς. Οι πρώτες επιχειρήσεις του Μ. διεξήχθησαν στη Συρία, με αλλεπάλληλες νίκες οι οποίες κατέληξαν στην κατάληψη της Έδεσσας (1032). Ήταν επικεφαλής της εκστρατείας για την ανακατάληψη της Σικελίας (1038), η οποία οργανώθηκε επί Μιχαήλ Δ’ (1034-1041), κατορθώνοντας να καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος του νησιού. Όμως ανακλήθηκε, εξαιτίας συκοφαντικών κατηγοριών εις βάρος του. Το ίδιο γεγονός επαναλήφθηκε επί Κωνσταντίνου Θ’ Μονομάχου (1042-1055), κατά τη δεύτερη εκστρατεία στη νότια Ιταλία και ενώ νικούσε τους Νορμανδούς, οι οποίοι στο μεταξύ είχαν εισβάλει στην Απουλία. Η ανάκληση αυτή, οφειλομενη στις ενέργειες του Ρωμανού Σκληρού, φίλου του αυτοκράτορα, οδήγησε τον Μ. σε στάση. Στην πορεία του εναντίον της Κωνσταντινούπολης συγκρούστηκε με τον αυτοκρατορικό στρατό κοντά στην αρχαία Αμφίπολη (1043) και τραυματίστηκε θανάσιμα, αν και νικούσε. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Μονομάχος, σε μια εκδήλωση μικροψυχίας, εξέθεσε την κεφαλή του Μ. στον Ιππόδρομο και επέβαλε στους συναγωνιστές του να παρελάσουν «επ’ όνων προς ουράν αντεστραμμένοι και εξυρημένοι τας κεφαλάς» για να τους εξευτελίσει.